دلم هوای تو دارد سرم هوای ضریح

خدا کند که بمیرم شبی به پای ضریح

هنوز مانده اثرهای بوسه ای که زدم

برای دفعه ی اول به جای جای ضریح

همیشه حسرت دیرينه ای میان دلم

که کاش زندگیم را دهم برای ضریح

رواق و گنبد و صحنت به جای خود اما

نفس نفس زدنم شد فقط برای ضریح

حریم و صحن و سرای تو برتر از عرش است

حریم و صحن و سرایت، فقط سوای ضریح

ضریح تو به خدا عرش کبریای خداست

تمام بود و نبودم شود فدای ضریح

نوشت روی ضریحت گدا به خطی از عشق

دلم هوای تو دارد سرم هوای ضریح